مواجهه با مشکلات و راه‌حل‌های آن
سال ۹۳ با دخترم که اون موقع ۶ سال داشت، به مجمع سالیانه تعاونی مسکن برای انتخاب هیئت‌مدیره رفته بودیم، مجمع در یک سالن حدوداً ۲۰۰ تا ۲۵۰ نفره تشکیل‌شده بود و تقریباً ۱۵۰ نفر از اعضا حضور داشتند، کسانی که کاندیدا شده بودند یکی‌یکی از سوابق و توانایی‌های خود می‌گفتند، یکی از کاندیداها که هیکل نسبتاً بزرگی داشت و از تن صدای بلندی برخوردار بود، تازه شروع کرده بود که میکروفون بعد از کمی وزوز، قطع شد، شاید این اتفاق به نوعی باعث خوشحالی رقبا هم شد.
کاندیدای مورد نظر،خیلی آروم بدون هیچ استرسی، یا اینکه دست و پاشو گم کنه، میکروفون را گذاشت کنار و آمد روی لبه سکو و با صدای بلند گفت: من حق شماها را می‌گیرم، نیاز به میکروفون هم ندارم، بدون امکانات هم این‌قدر توانایی دارم و صدام بلند هست که داد شما مردم را، به مسئولین مربوطه برسونم!
خیلی برام جالب بود، آن‌قدر قشنگ بحران به وجود آمده را مدیریت کرد که با تشویق بسیار عالی حضار مواجه شد و اولین رأی را آورد. حتی عده از مردم احساس می‌کردند که این کار از عمد بوده است!
همیشه باید قبل سخنرانی بدترین اتفاق‌ها را پیش‌بینی کنیم و راهکار مربوط به آن را آماده داشته باشیم که بتوانید در مواقع لزوم بدون تأمل از آن‌ها استفاده کنیم. آماندا ویکرز و استیو باویستر در کتاب خود با عنوان خودآموز سخنرانی با ترجمه آقای ابوذر کرمی راه‌حل‌های بعضی از مشکلات را این‌گونه آورده‌اند:
وقتی میکروفون کار نکرد چکار کنیم؟
گا‌هاً میکروفون‌های دستی وزوز می‌کنند که در این‌جور مواقع، دهانتان را اندکی دور کنید، اگه میکروفون کلاً از کار افتاد، آن را خاموش‌کنید و چند قدم جلو بیایید و به حضار نزدیک شوید. ولی باید صدایتان را رساتر کنید، اگر از میکروفون یقه‌ای استفاده می‌کنید، حتماً یک عدد به‌عنوان پشتیبان به همراه داشته باشید.
چطور با اسلایدهای مفقوده کنار بیاید؟
اگر انتظار دارید اسلایدی ظاهر شود ولی ظاهر نمی‌شود، نگویید که اشتباهی پیش اومده، دکمه B روی کیبورد را فشار دهید تا صفحه موقتاً خاموش شود؛ و به آن‌ها بگویید که اسلاید حاوی چه مطالبی است، سپس کلید B را مجدداً فشار دهید و به سراغ اسلاید بعدی بروید.
اگر نمی‌توانید محتوای اسلاید را به یاد بیاورید، کمی مکث کنید. حضار متوجه نمی‌شوند اگر چیزی را جا بیندازید، هر کاری می کنید، معذرت‌خواهی نکنید، چون توجه غیرضروری را به مطلب حذف‌شده‌تان جلب می‌کنید!
پاره شدن لباس سخنران!
یکی از مشکلاتی که احتمال داره پیش بیاد و سخنرانان همیشه از این بابت نگران هستند پاره شدن لباس است، و تنها و کاربردی ترین راه این است که شما حداقل، حتما یک دست کامل لباس به همراه خودتان داشته باشید. گاها سخنرا نان دو دست لباس برای سمینارهای بزرگ که چند ساعت زمان میبرد به همراه خود می برند.
اگر زمان کم آوردید؟!
اکثر سخنرانان می‌پرسند که با این مشکل چکار کنند؟ شاید زمان کاهش یابد و لازم باشد که زودتر از زمان تعیین‌شده از سالن خارج شوید، یا اینکه حضار در جلسه‌ی مهم دیگری حضور یابند. یا اینکه سخنران قبلی طول می‌دهد و قسمتی از زمان شمارا، از بین میبرد.
بیشتر اوقات هم حضار سؤالاتی بیش ازآنچه به آن‌ها اجازه داده بودید می‌پرسند و شما ناگهان متوجه می‌شوید که موضوعاتی مهمی را باید مطرح کنید و چند دقیقه بیشتر وقت ندارید. کلید موفقیت در چنین مواقعی این است که برنامه‌ای تحت عنوان برنامه B از قبل آماده کرده باشید و قسمتی از سخنرانی را حذف کنید و طوری جمع‌بندی کنید که حضار متوجه نشوند؛ و اگر متوجه شدند بگویید که بقیه‌ی قسمت‌های ارائه نشده را از طریق ایمیل یا جزوه برایتان ارسال خواهید نمود.
ورود و خروج افراد
وقتی در سخنرانی کوچک یا اداره خودتان در حال سخنرانی هستید، باکسانی که دیر می‌آیند یا می‌گویند: “باید بیست دقیقه دیگر راه بیافتم تا به جلسه‌ای دیگر برسیم ” معمولاً مشکل کمتری خواهید داشت.
اما در سخنرانی‌های بزرگ، زمانی که تعدادی از افراد دیر می‌آیند. کسانی که زود آمده‌اند و سخنرانی دیر شروع می‌شود معمولاً آزرده‌خاطر می‌شوند؛ و از طرفی افرادی که در طول سخنرانی می‌روند مشکل است. اگر ندانید که چرا افراد سالن را ترک می‌کنند، می‌تواند اندکی ناراحت‌کننده باشد.
اگر بقیه حضار مجذوب‌کننده به نظر می‌رسند احتمال اینکه خروجشان مرتبط با سخنرانی شما باشد بسیار کم است. چیزی که خیلی مهم است اینست که: آن را به خودتان نگیرید. در هنگام خروج بیشتر افراد می‌توانید لطیفه بگویید، مثلاً بگویید: “تلاش برای فرار بی‌فایده است، درها را قفل کرده‌ام “
گفت‌وگوهای حاشیه‌ای
زمانی که تعداد حضار چند نفر است بحث‌های حاشیه‌ای خیلی کم پیش میاد و معمولاً تبدیل به گپ می‌شود؛ که به‌راحتی قابل مدیریت کردن هست.
گفت‌وگوهای حاشیه‌ای هر دلیلی داشته باشد، ممکن است که جدی باشد نه اینکه عمداً بخواهند جلسه شما را خراب کنند. اگر این گفت‌وگوهای حاشیه‌ای، حواس حضار را پرت کرد، مکث کنید و منتظر بمانید تا آن‌ها صحبت‌هایشان تمام شود و سپس از آن‌ها بخواهید که اگر سؤالی یا نظری دارند، بیان کنند.
حواستان باشد لحن شما باید خنثی باشد؛ چون خیلی راحت ممکن است کنایه‌آمیز به نظر برسد و حضار حس خوبی از شما نگیرند. در گروه‌های بزرگ می‌توانید با شوخ‌طبعی بگویید ” من تنهایی سخنرانی می‌کنم. شریک نمی‌خواهم.”
شاد وموثر و پیروز باشید.
عبداله پور اسفند۱۳۹۵
